ابر

ابر نماد تقسیمی است که دو جهان کیهانی را از هم جدا می کند . ابر به عنوان یک تولید کننده باران با مظاهر آسمانی رابطه دارد که نماد دگرگونی دگردیسی ها است. رابطه با آب از باران همچنین ابر را با همه منابع باروری مرتبط می‌کند.

نمادشناسی ابر

ابر با جنبه های مختلفی پوشیده شده است که ماهیت گیج، نامشخص، تمایز نیافته و دگرگونی آن را آشکار می کند. به دلیل ماهیت ناپایداری ، ابر همچنین می تواند نماینده جداشدگی باشد.

تقسیم بین زمین و آسمان، بین الهی و انسان، در اساطیر یونانی و رومی ابرها به نظر می‌آیند که به کوه المپ چسبیده‌اند و نشان‌دهنده محل سکونت خدایان هستند .

بر اساس باطن اسلامی، ابر مظهر کدر بودن زندگی جاری است. ابر پرتوهای نوری را می پوشاند که در تاریکی زندگی انسان نفوذ می کند، زیرا ما نمی توانیم یکباره در برابر چنین نورانی مقاومت کنیم. به همین دلیل، از نظر اسلام، در زیر سایه ابر است که انسان قرآن را تداعی می کند و به ظهور خداوند می رسد.

طبق سنت چینی باستان، ابر نماد تغییر است که حکیم باید متحمل شود و از وجود فناپذیر خود برای رسیدن به ابدیت چشم پوشی می کند، که نشان دهنده یک تعالی معنوی است.

ابرها نیز با توجه به ظاهر خود پیام می آورند. به عنوان ابرهای تیره و سنگین که قبل از طوفان ها وجود دارند، نشانه ای از رویدادهای منفی به ما می دهند. ابرهای شفاف ، پر و درخشان نشانه رویدادهای مثبت هستند.

همچنین به نمادهای آب و باران مراجعه کنید.