Inhoudsopgave
De duif is het universele symbool voor vrede en staat naast vrede ook symbool voor zuiverheid, eenvoud, harmonie, hoop en hervonden geluk.
In de culturele sfeer symboliseert de duif de sublimatie van het dierlijke instinct. Vanuit heidens perspectief symboliseert de duif ook zuiverheid, verwijzend naar de zuiverheid van de liefde, maar door complementariteit wordt hij geassocieerd met vleselijke liefde en seksuele instincten.
De duif is de vogel die in verband wordt gebracht met het beeld van Aphrodite en Eros, en symboliseert de vervulling van de verlangens van de geliefden.
Het vertegenwoordigt daarom wat de mens bezit dat onvergankelijk en ongrijpbaar is, een vitaal principe, de ziel, de essentie van liefde. Het is het symbool van liefde, vooral wanneer het wordt weergegeven door een duivenpaar.
Vredesduif
De oorsprong van het christelijke gebruik van het beeld van de witte duif als symbool van vrede en hoop komt uit een bijbelse passage uit het Oude Testament. Na de zondvloed liet Noach een duif los die de opdracht kreeg om droog land te vinden.
Na haar reis komt ze terug met een olijftak, waarmee ze Noach waarschuwt dat de zondvloed is afgenomen en dat er land en hoop is voor de mens.
Daarom is de duif ook een boodschapper van goed nieuws.
Zie ook: SwastikaDuif van de Heilige Geest
In de joods-christelijke mythologie is de duif het belangrijkste symbool van de Heilige Geest, de derde persoon van de Heilige Drie-eenheid (Vader, Zoon en Heilige Geest).
Dit komt omdat, volgens de Bijbel, toen Jezus gedoopt werd, de Heilige Geest op hem neerdaalde in de vorm van een duif.
Witte duif
De witte duif wordt het meest gebruikt in de christelijke iconografie vanwege zijn smetteloze witheid. De afbeelding van de duif die het lichaam van de heilige Polycarpus na zijn dood verlaat, symboliseert bijvoorbeeld de sublimatie van het leven, van lichamelijk bestaan naar geestelijk bestaan.
Lees ook:
- Symbolen van het christendom
- Zwaluw
