পুথিভঁৰাল

পুথিভঁৰাল হৈছে প্ৰজ্ঞা ৰ প্ৰতীক এনেদৰে যিয়ে কেৱল ব্যক্তিয়েই নহয়, সামূহিকভাৱেও উত্তৰাধিকাৰী সূত্ৰে পোৱা জ্ঞানৰ সঞ্চয়ক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে। অৰ্থাৎ ই জীৱনজোৰা ব্যক্তিগত প্ৰচেষ্টাক ট্ৰেন্সপাৰ্ছনেল সামূহিক সম্পদত জমা হোৱাৰ প্ৰতীক।

শব্দৰ ব্যুৎপত্তি

সংজ্ঞায়িত কৰিবলৈ দুটা মৌলিক প্ৰকাৰ আছে “লাইব্ৰেৰী ”, অৰ্থাৎ পৰিপাটিকৈ সজাই থোৱা কিতাপৰ গোটৰ বাবে নিবেদিত স্থান ৰাজহুৱা পুথিভঁৰাল ত কুখ্যাত। একেদৰে, এটা নিৰ্দিষ্ট বাসগৃহত কিতাপৰ আলমাৰীৰ বাবে নিবেদিত স্থানে এটা ব্যক্তিগত পুথিভঁৰাল ক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে।

সাধাৰণভাৱে ক'বলৈ গ'লে, পুথিভঁৰালটো ভৌতিক বা ভাৰ্চুৱেল পৰিৱেশৰ সৈতে মিল খায়, যিটো লিখা ৰচনাৰ সংগ্ৰহসমূহে দখল কৰে, কাৰণ উদাহৰণস্বৰূপে, পাঠ্যপুথি, আলোচনী, মনোগ্ৰাফ, বাতৰি কাকত, উপন্যাস, বৈজ্ঞানিক প্ৰবন্ধ আদি।

মনত ৰখা ভাল যে শব্দটো গ্ৰীক ভাষাৰ পৰা আহিছে, যাৰ অৰ্থ হৈছে “কিতাপৰ ভল্ট বা ভঁৰাল”, এই ঐতিহ্য সংৰক্ষিত গ্ৰীকসকলৰ দ্বাৰা, তলত উল্লেখ কৰা ক্ষেত্ৰত সামূহিক স্মৃতিশক্তি সংৰক্ষণ কৰাৰ লক্ষ্যৰে: সামাজিক, সাংস্কৃতিক, অৰ্থনৈতিক আৰু ৰাজনৈতিক।

পুথিভঁৰালৰ ইতিহাস

পুথিভঁৰালৰ ইতিহাস কেইবা শতিকাৰ আগৰ। লেখাৰ আৱিষ্কাৰ ৰ পৰাই বহুতো প্ৰাচীন সভ্যতাই (গ্ৰীক, মিচৰীয়, মেছ’পটেমিয়ান, বেবিলনিয়ান, অচূৰীয়া, পাৰ্চী, চীনা আদি) মাধ্যমেৰে জ্ঞান সঞ্চয় কৰাৰ প্ৰয়োজনীয়তা অনুভৱ কৰিছিল

মনত ৰখা ভাল যে প্ৰথম পুথিভঁৰালবোৰত মাটিৰ ফলিত লিখা হৈছিল আৰু পিছলৈ ৩০০ খ্ৰীষ্টাব্দলৈকে পেপিৰাছ আৰু পাৰ্চমেণ্টত সংৰক্ষণ কৰা হৈছিল। প্ৰায়।

মধ্যযুগত পঢ়া, লিখা, পুথিভঁৰালৰ সুবিধা কমেইহে আছিল আৰু তথাপিও ই এক বিপদৰ প্ৰতীক আছিল, য'ত বহুতো ৰচনা গীৰ্জাই চেঞ্চৰ কৰিছিল, লগতে পুথিভঁৰাল ধ্বংস হৈছিল আৰু... burned .

এইদৰে জ্ঞান পবিত্ৰ আছিল আৰু কেৱল পুৰোহিতসকলেহে পঢ়িব আৰু লিখিব জানিছিল। আনহাতে, মঠত কিছুমান আত্মগোপন স্থানত ৰচনা সংৰক্ষণ কৰা হৈছিল, য'ত কপিিষ্ট সন্ন্যাসীৰ কাম অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ আছিল, যিহেতু তেওঁলোকৰ কাম আছিল ৰচনা নকল কৰা, যাতে সময়ৰ লগে লগে সেইবোৰ হেৰাই নাযায়।

কিন্তু ষোড়শ শতিকাৰ পৰাই পুথিভঁৰালসমূহে বিশেষীকৰণ আৰু তথ্যৰ প্ৰৱেশ বিলুপ্ত কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল, যাৰ ফলত জ্ঞান গণতান্ত্ৰিক হৈছিল।

পুথিভঁৰাল আৰু সাহিত্য

যেনেকৈ এবাৰ আমি পুথিভঁৰালৰ মাজৰ সম্পৰ্কৰ বিষয়ে ভাবো আৰু সাহিত্যত আমি এনে উপমাৰ জগতখনলৈ আগবাঢ়ো যাৰ প্ৰতীক বহু ৰচনাত উপস্থিত আছিল, হয় একত্ৰীকৰণ প্ৰতীক হিচাপে নহয় কেৱল মৌনতা, শান্তিৰে প্ৰতিনিধিত্ব কৰা স্থান হিচাপে, যাদুৰে ভৰা।

এই অৰ্থত উত্তৰ আমেৰিকান লেখক মাৰ্ক ট্ৱেইন (১৮৩৫-১৯১০) ইতিমধ্যে আৰম্ভ কৰিছে “ এটা ভাল পুথিভঁৰালত, আপুনি অনুভৱ কৰে, কোনোবা ৰহস্যময়ভাৱে, যে আপুনি শোষণ কৰি আছে,ছালৰ মাজেৰে, সেই সকলোবোৰ কিতাপতে থকা জ্ঞান, আনকি সেইবোৰ খুলি নোলোৱাকৈয়ে ।''

ইয়াৰ মাজতে, আৰ্জেণ্টিনাৰ লেখক জৰ্জ লুইছ বৰ্গেছৰ ৰচনাত পুথিভঁৰাল আৰু লেবিৰিন্থৰ মাজৰ সম্পৰ্ক যথেষ্ট আকৰ্ষণীয় ( ১৮৯৯-১৯৮৬) মূলতঃ তেওঁৰ চুটিগল্প “ The Library of Babel ” (১৯৪৪)ত, যাৰ কাহিনীভাগ অসীমৰ উপমাৰ ওপৰত আধাৰিত।

ইয়াত কথক এজন লাইব্ৰেৰিয়ান আৰু... বিদ্যমান বিভিন্ন আৰু অতিৰিক্ত সংখ্যক ৰচনাৰ অনুবাদ কৰা এজনক বিচাৰিছে। সেয়েহে ই জীৱন আৰু মানুহৰ বাবে এক উপমা হ’ব, য’ত পুথিভঁৰালৰ প্ৰতীকটোৱে গ্ৰাস কৰিব যিটো এই ক্ষেত্ৰত সমগ্ৰ বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডৰ সৈতে মিল খায়।

শেষত বৰ্জে লগতে কয়: “ পুথিভঁৰালটো সীমাহীন আৰু... সময়ে সময়ে। যদি কোনো চিৰন্তন ভ্ৰমণকাৰীয়ে ইয়াক যিকোনো দিশত পাৰ হৈ যায়, তেন্তে তেওঁ শতিকাবোৰৰ শেষত প্ৰমাণ কৰিব যে একেটা খণ্ডকে একেটা বিশৃংখলতাতে পুনৰাবৃত্তি কৰা হৈছে (যিটো, পুনৰ ক’লে, এটা ক্ৰম হ’ব: অৰ্ডাৰ)। মোৰ নিসংগতাই এই মাৰ্জিত আশাত আনন্দ কৰে ”.

এই ঠাইবোৰত উপস্থিত থকা সমৃদ্ধি অনুসৰি ফৰাচী কবি ভিক্টৰ হুগোৱে (১৮০২-১৮৮৫) পুথিভঁৰালৰ বিষয়ে আঙুলিয়াই দিছে: “ আছে যিসকল লোকৰ পুথিভঁৰাল আছে যেনে নপুংসক এটা হাৰেম ”। ফৰাচী ধৰ্মতত্ত্ববিদ জেক ব’ছেটে (১৬২৭-১৭০৪) আৰু কয় যে: “<৭>ইজিপ্তত পুথিভঁৰালসমূহক ''আত্মাৰ প্ৰতিকাৰৰ কোষাগাৰ'' বুলি কোৱা হৈছিল। আচলতে তেওঁলোকৰ মাজতেই অজ্ঞানতা নিৰাময় হয়, ৰোগৰ ভিতৰত আটাইতকৈ বিপদজনক আৰু আন সকলোৰে উৎপত্তি ।“